Oogcontact met kinderen ( verwerkingsprocessen )

Raak je als moeder ook zo gefrustreerd dat wanneer je iets belangrijks aan je kind vertelt het continu zijn ogen wegdraait. Je hebt totaal geen idee of wat je vertelt daadwerkelijk aankomt.
Waardoor je nog strenger vraagt of het kind je aan wilt kijken. Nou ja, uiteindelijk wordt het vaak:
 "Kijk me aan!"

Oogcontact is iets wat bij de westerse wereld hoort, niet in elke cultuur is het gebruikelijk om bij een conversatie oogcontact te hebben. Maar wij zijn ervan overtuigd dit nodig te hebben, dit is ons aangeleerd.
Wanneer je in gesprek zit met iemand is het uiterst onbeleefd om je ogen af te wenden.

Maar hoe weten we dan dat het kind ons heeft begrepen?
Ik zie juist aan de manier waarop mijn dochter weg kijkt, of ze snapt wat ik haar vertel. Ik zie haar denken, een herinnering terug halen. En als ik na mijn verhaal vraag of ze het heeft begrepen en ze knikt ja is voor mij deze bevestiging voldoende. En als ik met haar een afspraak maak om het in het vervolg anders te doen blijkt dit toch echt te werken en te blijven hangen. Ik breng dit altijd vanuit een positief punt. 

Wanneer je een jong kind observeert in hun spel, zal je zien dat ze zo af en toe pauzeren en hun ogen wegdraaien. Dit wordt ook wel de verwerkingstijd genoemd.
Wanneer dit gebeurd zijn wij als ouders geneigd om dingen te zeggen zoals: "Kijk eens wat daar gebeurd, pak dit eens aan enz." Wat wij eigenlijk doen door dit te zeggen is het kind uit zijn innerlijke concentratie halen. Hij kan zich nu niet meer richten op het proces door de nieuwe prikkels die het krijgt.

Tijdens mijn opleiding heb ik met mijn lerares een goed gesprek gehad over wat misschien wel een reden kan zijn dat zoveel kinderen tegenwoordig concentratie problemen hebben. 

Als een kind namelijk steeds prikkels krijgt aangeboden, is er weinig tijd voor verwerking.
Maar in deze tijd is continue een stroom van prikkels denk hierbij aan bijvoorbeeld een t.v. of radio die aanstaat. Wanneer spelen kinderen nog met een pop of auto zonder dat tv, computer of anderen op de achtergrond ( denk aan alle andere kinderen op een kinderdagverblijf. Er is nooit een moment rust.)

Mijn eigen dochter is een goed voorbeeld, ook de reden voor dit blog.
Vandaag heb ik heerlijk van haar zitten genieten. Hoe lief ze aan het spelen was, en toen we aan tafel thee gingen drinken er voor verhalen ineens uit kwamen. En ze over dingen begon die ik allang weer vergeten was of mij niet eens opgevallen waren. Het leek wel of ze de hele kerst drukte nu deze ochtend pas verwerkt had.
Zeker voor de hooggevoelige kinderen is rust en stilte zo belangrijk, voor hun komen de prikkels al tien keer zo hard binnen. 

Ik hoop dat ik andere ouders iets heb kunnen meegeven door dit blog te schrijven, want ja ook ik betrap mezelf erop dat ik oogcontact wel heel fijn vond als ik mijn verhaal deed. Na het toepassen van deze techniek, is mijn lieve kleine kattenkopje beter te sturen!

Bron: http://www.kindercoachingfriesland.nl/2011/12/het-misverstand-oogcontact/